Në gjuhën shqipe, të them të drejtën, ka shumë fjalë që mua më bëjnë për të qeshur. Për mënyrën se si shqiptohen, për atë çka nënkuptojnë, për kontekstin që përdoren, por, më kryesorja, për ata që i thonë e i përdorin këto fjalë. Por kjo ndoshta është një histori më vete.
Megjithatë, sot nuk
dua të flas për fjalë komike. As për bërxollë,
as për gjellë, apo për sufllaqe pa qepë të lutem. Sot do flas
për fjalë të trishtueshme. Të mërzitshme. Dëshpëruese. Siç është fjala pothuajse.
Për mendimin tim,
edhe sikur të përpiqeshin të gjenin ndonjë fjalë më të keqe se sa pothuajse, nuk do t’ia dilnin dot... Më
lini t’iu sqaroj për çfarë po flas (Unë kohë kam, po ti?)
Jemi pothuajse në demokraci: Dmth që mund të
kemi ndonjë problem të vogël me demokracinë, me mënyrën e interpretimit të
ligjeve, me domethënien që u japim institucioneve dhe me mënyrën se si e përkthejmë
demokracinë në terma të gjërë, por ama, ne jemi në pothuajse demokraci...
Jemi pothuajse të lirë të themi atë që duam:
Dmth që ndoshta një pjesë e madhe e njerëzve kanë frikë që të thonë atë që duan
në të vërtetë të thonë, nisur nga Braçja dhe rrahja e Majit 1996, Rama dhe
1997, por kjo nuk do të thotë që ne nuk jemi pothuajse të lirë të themi atë që mendojmë; pothuajse të lirë të shprehim mendimet tona, larg presioneve të punëdhënësit
(kryesisht në administratën mamuthe publike) për të dhënë një imazh që jo
domosdoshmërisht na përfaqëson... me pak fjalë, ne jemi pothuajse të lirë ...
Jemi pothuajse të pavarur nga politika:
Dmth, nuk është se ne na detyrojnë që pothuajse
të pasqyrojmë çdo gomarllëk të qeverisë që na ka punësuar, sikur është një
sukses që nuk është parë ndonjëherë në kozmos ... jo, përkundrazi. Ne jemi pothuajse të pavarur, saqë shumica e
diksutimeve nëpër institucionin e ndershëm dhe të pavarur të kafenesë, përfundojnë
me pothuajse jo sherre dhe mirëkuptim.
Madje, madje – biles, biles – ne pothuajse
nuk ngelim në llo(goret) që na ka përcaktuar partia...
Jemi pothuajse të pasur: Dmth, ndoshta mund
të kemi nja dy-tre probleme të vogla përsa i përket shpërndarjes së barbartë të
të ardhurave, pasurimit të pajustifikuar të një pjese të shoqërisë apo mungesës
së hetimeve përsa i përket pikërisht mënyrës së pasurimit, megjithatë, ne jemi pothuajse të pasur... Sinqerisht, ne pothuajse ja dalim të shtyjmë një muaj
me rrogën që marrim.
Jemi pothuajse në punë: Dmth, ndoshta kemi
25 vjet që dëgjojmë premtime mbi punësimin dhe rritjen fantastike të të punësuarve
dhe megjithatë vazhdojmë të vuajmë numrin e lartë të të papunëve, kryesisht tek
të rinjtë e sapodiplomuar, megjithatë, ne jemi pothuajse në punë ... Çfarë? Ndonjë politikan (nuk po them që është
Meta) ka bërë vizitë në një fasoneri dhe ka thënë që kjo është e ardhmja e punësimit
në Shqipëri? Po ti qënke shpellar i Saliut mer qen... si nuk të vjen zor nga
vetja! Unë po të them që ne jemi pothuajse
të gjithë të punësuar, ti më bën dër-dër kot ...
Jemi pothuajse të sigurtë: Dmth, mund të
kemi ndonjë shpërthim të vogël të paparashikuar C4 nëpër rrugët e Tiranës apo
te farmacia e babait të Ministrit të Brendshëm, por dreqi ta hajë, ne nuk
tolerojmë, ne jemi pothuajse të
sigurtë dhe këtë nuk e luan as Topi (jo Bamiri).
Jemi pothuajse të bindur: Dmth, mund të
duket sikur tek video e famshme është Meta me zë e figurë, por në fakt nuk është
ai; mund të duket sikur Berisha ka shitur një copëz të vogël territori, por në
fakt nuk është ashtu; mund të duket sikur Lulka ka bërë namin me Rrugën e Kombit, por në fakt nuk është ashtu ... dmth ne jemi pothuajse të bindur ...
Jemi pothuajse jo budallenj: ... ok, këtë
nuk e besoj as unë. Ne nuk jemi popull debilash. Nuk jemi budallenj. Përtej
militantizmit që pothuajse mund të
kemi, a të jemi vërtetë kaq të verbër përpara asaj që po ndodh? Po ç’fitojmë
vallë? Përse durojmë? Përse nuk çojmë në të s’ëmës një kastë të tërë politike që
tall trapin me ne? Përse jemi kaq naïvë që mendojmë me të vërte që diku ka
mazhorancë e diku opozitë?
Herës tjetër, do t’ju
flas për “The avash-avash” culture ... ku të gjithë, në fakt, jemi ekspertë, pothuajse ...
0 komente:
Post a Comment