Reading
Add Comment
Çdo periudhë ka disa figura specifike, që domosdoshmërisht, në mënyrë të paevitueshme, madje deri diku edhe në mënyrë të kushtëzuar të asociojnë me atë periudhë. Vjen Vitiriu dhe ti e di që te TVSH-ja do ketë humor me Koço Devolen psh. Ose fillon sezoni i verës dhe fillojnë e dalin specialistë të të gjithë fushave, që lidhin specialitetin e tyre me diellin, temperaturën, vapën dhe rreziqet që i kanosen njeriut nga ky muhabet.
Momenti
më epik është kur ri-shfaqen në TV dy personazhe legjendare: Maqo Lakrori dhe
Gaqo Apostoli. Periodikisht. Çdo 4 vite. Vitet e madhërishme të fushatave
elektorale. Periudha magjike ku punët e zvarritura për 47 muaj, mbyllen në kohë
rekord gjatë muajit të fundit, inaugurohen 3 herë nga 3 duar të ndryshme, për
t’u prishur përsëri sapo kalojnë zgjedhjet, po kujt i bëhet vonë në fund të
fundit. Periudha magjike ku të gjithë kujtohen për të gjithë: romët, të
pastrehët, lypësit, biznesmenët e vegjël e të mëdhenj, buzëqeshen, puthen e
përqafohen, por kësaj here pa futur gishtat nga pas.
Nga
podiumet përballë turmave të ekzaltuara e ideologjikisht të eksituara,
politikanët lëshohen me një diarre verbale, duke premtuar mijëra kilometra
rrugë, miliona pemë, qindra lulishte, 24 orë ujë e drita, mirëqënie,
prosperitet, shpresë, ëndrra ... a thua nuk jetojmë në Trekëndëshin e Bermudës së Ballkanit, ku zhduken ëndrrat, shpresat dhe lekët e taksapaguesve.
Me
pak fjalë, e ardhmja është e ndritur dhe të gjithë ne do të përparojmë nga
fitorja në fitorje.
* * *
I
velur nga pushteti, i rrethuar nga 1’000’000 shuplakat që shqiptarët i dhanë
Saliut, komod në fortesën e gurtë, Shkëlqesia e Tij, Duka i Surrelit, Komandanti
i Legjionit të Nderit, Mjeshtër i Madh dhe Kalorës Nderi i Principatës së
Lazaratit, El Chapo Supremo, Führer Edi, ishte disi përhumbur atë ditë.
Dalja
e Maqo Lakrorit dhe Gaqo Apostolit në skenë ishte sinjali se edhe Ai duhet të
dilte, aty, në po atë skenë. Të thoshte një fjalë. Çoç të komunikonte, qoftë në ERTV, qoftë
në Facebook, qoftë në kazanet e kadrinjve.
Përveç
2013, ku praktikisht Sala i dha një asist të thjeshtë për pushtetin, këto 6
vite kishin pasur andrallat e veta. Njëherë e kishte fajin shiu, një herë
kinezët, herën tjetër Europa, gjithmonë Saliu, njëherë tepsia, një herë timoni,
njëherë ish-Ministri më i Suksesshëm që u bë më pas një vemje e padenjë për
racën njerëzore, herë tjetër një tufë njerëzish (Frroku, Ndoka & co.) që
Führeri i shkretë i kishte besuar me naivitet, njëherë koka e marshit e kështu
me radhë...
Por
Ai ia kishte dalë.
E
vërtetë që Saliu bënte rekorde noti çdo verë, por Ai, në 6 vite, “kishte bërë
atë që nuk ishte bërë kurrë asnjë njeri më parë në këto 30 vite të marra së
bashku”. Dhe kjo formula mes thonjëzash, kishte vlerë për çdo gjë. 300’000
vënde pune, rritje e çmëndur ekonomike, rritje pagash dhe pensionesh, indeksim
të pagave të administratës sipas inflacionit, rigjallërim të çdo zgëqeje që
Shqipërisë falë Rilindjes Urbane me sheshe me pllaka guri e me Lungomare,
rigjallërim të 100 fshatrave që i ra lotaria, 1 miliardë euro për 3 rrugë,
madje madje, biles biles, arriti edhe rekorde në vlerën e 1 kilometri. Sepse
këtu ka standarde o zotëri, jo shaka. Nuk tha më kot Ai se “Nuk keni parë gjë akoma”.
* * *
“Merr
në telefon të gjithë. Në orën 16:00 do bëj një konferencë për shtyp” i tha End
Fugës dhe e mbylli telefonin. E me të vërtetë, të gjithë ishin aty. Sandri, që
Führeri i bënte gjithnjë të fala kur ishte në opozitë, çunat e ndërtimit
(part-time edhe pronarë TV-je), Vjollca (vjehrra e Ledion Liços), Mero B.-ja, dhe natyrisht
çunat e TVSH-së dhe ERTV-së.
Gjatë
rrugës me tyty, pavarësisht zhurmës së sirenave të gardës që hapnin rrugën për të, Ai
mendonte me vete: “Po kësaj here, ç’tu them? Në të gjithë dynjanë njerëzit kanë
frikë vetëm nga vjehrra, por këta lepujt e delet kanë frikë edhe nga uji që
pijnë, nga buka që blejnë, nga domatet me çik ngjyrues, nga çdo njeri në çdo
moment se mos i vret, kanë frikë se mos vriten padashje në atentat që i bëjnë
atij që janë ulur në tavolinë.... Po pse o, faj kam unë që janë kaq frikacakë?”
Atë
ditë, në orën 15:59, Shqipëria ndaloi. Të gjithë ishin me sytë nga TV. Nuk
ekzistonte më asnjë gjë tjetër.
Me një
hap ritmik, të ngadaltë por të rëndë, Ai po i afrohej podiumit. Në
fytyrë nuk po shfaqte asnjë emocion. Tashmë i pozicionuar përpara mikrofonëve
të vendosur rregullisht aty, pasi i pa në sy të gjithë ata që ishin prezentë,
me një zë të thellë e autoritar (tip Batmani, që të kuptohemi), tha vetëm: “Mos e rruani k*rin”.
0 komente:
Post a Comment